Days of Heaven

DAYS OF HEAVEN

Aspecto formal:

Autor	Néstor Almendros
Nacionalidade	Española
Procedencia da imaxe	Filme
Xénero	Romántico, Drama
Movemento, corrente artística	filme realista
Data de creación	1978
Título	Days of Heaven
Dimensións	603 × 363
Cor ou branco e negro	Cor
Data de publicación	1978
Lugar de realización	Canadá
Asunto ou asuntos
Plano/escala da imaxe	Plano xeral
Natural ou espontánea/pose ou preparación	Natural

Aspecto de contido:

Contexto	Escena de neve, despois da morte de Bill (o protagonista do filme)
Retrato (individual ou grupo), escena, paisaxe, etc	Trátase de un retrato de unha nena e unha muller
Resumo ou descrición do contido	Néstor captou tódalas esceas finais da cidade despois da morte de Bill (Richard Gere), moitas  tomas de planos aislados de esceas incompletas, así como as esceas de neve, que non puido ver caer durante ese largo “verán indio” en Canadá
Descritores/palabras clave onomásticos	Plano aislado que plasma o inverno en Canadá
Descritores xeográficos palabras clave: lugares ou ámbito xeográfico da imaxe	Canadá
Descritores temáticos palabras clave: obxectos, acción, actividades, situación ou conceptos relacionados coa fotografía	Unha nena e unha muller pasean pola neve coa compañía dun can mentres o vento sopra. A fotografía plasma certa desolación, mentres o paisaxe está cuberto de neve e trasmite unha sensación de frío.

Biografría de Néstor Almendros

 Nacido en Barcelona un 30 de Outubro de 1930, emigrou nun barco, contando 17 anos, a Cuba. E mentres estudaba Filosofía e Letras na Universidade da Habana empezou a escribir moitísimas críticas amateur e a coñecer a outros que amaban o cinema tanto (ou case) como o amaba el. Tanto escribiu, e con tanta paixón, erudición e rigor, que rematou por escribir nalgunhas das revistas máis importantes de Cuba e chegou a estudar cinema, pasando un ano en Europa. Converteríase, contra todo prognóstico, nun deses críticos que posteriormente se fan cineastas, pero en lugar de dirixir películas, fíxose director de fotografía, un oficio para o que parecía que nacera e que moi cedo o situou moi preto da élite cultural europea e americana, conscientes moitos dos seus amigos e colaboradores de que Almendros era un home dunha cultura, unha destreza técnica e unha paixón que moi poucos poderían igualar. A súa lexendaria carreira arrincaba por tanto nos anos sesenta, e moi pronto quedou claro que ía ser unha carreira lexendaria.

A súa colaboración co intelectual Rohmer e co humanista Truffaut foi moi extensa. A eles regaloulles algunhas das mellores imaxes que inventou xamais co seu cámara. Persoalmente, sentiu devoción pola imaxe falsamente simple de “O pequeno salvaxe” (“L'enfant sauvage”, Truffaut, 1970), para a que creou unha luz moi suave e moi natural, exenta de divismo e de esaxeración, pero que actuaba a un nivel moi psicolóxico, moi anímico. Esta luz foi a que admirou Terrence Malick e que provocou a súa chamada para facer a luz de “Dias do ceo” (“Days of Heaven”, 1978). Pero antes de asinar a impresionante fotografía desa película, e de converterse no primeiro operador de orixe española en gañar un Óscar, xa se converteu no puntal das rodaxes de Rohmer e Truffaut, iluminara a última película do seu venerado Roberto Rossellini, fixera varias cun mozo e sempre combativo Barbet Schroeder, e en xeral levara unha década dos setenta frenética de traballo e na que o seu prestixio subiu a toda velocidade, despois de verse obrigado a traballar case de calquera cousa para sacar adiante os seus estudos de cinema en Nova York.

Durante os anos oitenta, xa convertido en operador estrela polo seu traballo con Malick, foi nomeado de novo ao Óscar por películas que iluminou para Robert Benton, Alan J. Pakula e o frouxísima pero de luz irrepetible “O lago azul” (“The Blue Lagoon”, Randal Kleiser, 1980), aínda que non se deixou tentar demasiado polas ofertas que viñan de Hollywood, sabendo elixir ben os proxectos, e regresando sempre que podía ás rodaxes de Truffaut (que morría en 1984) e de Rohmer, con quen colaboraría por última vez en 1983. A súa complicidade con Robert Benton foi notable, ao longo de varias películas (a última que fixo foi con el), pero máis notable foi aínda a súa colaboración con Martin Scorsese, quen non en balde prologa o libro do que antes falabamos, e que lle chamou para o seu maxistral “Apuntamentos do natural” (“Life Lessons”, 1989) e para varios anuncios da firma Armani, así como un curto documental sobre o deseñador. Cumpriu, ademais, algúns soños levando a cabo documentais sobre John Lennon e Charles Chaplin.

 Reflexión do equipo sobre a imaxe: Esta imaxe de Nestor Almendros capta un plano desolador logo da morte do protagonista do filme no que se sitúa a escea. Un plano dunha muller, unha nena e o seu can que transmite certa tristeza e dá sensación de frío. Un inverno frío que o autor non puido vivir naquela época e ao que denominou “verán indio”. Trátase dun plano aislado, sen máis, que retrata o sentimento dos tres personaxes da fotografía poñéndoos en relación coa paisaxe na que se encontran e máis co desexo do propio fotógrafo de poder vivir un inverno así